De sócato oíuse un forte golpe na escaleira. “Debe ser o rapaz do cuarto”-
pensou Rosa. “O Adrián acaba de chegar de troula”. Eran as oito da mañá cando
mirou o reloxo e decatouse que tiña que sacar o pequeno can.¡Ai, Negrito!. Rosa
púxose a pensar o ben que lle facía Negrito. ¡Se non fóra por él!.¡Quen sabe!.
O canciño xa a esperaba na porta, tolo
de ledicia mentras ela collía o abrigo e
as chaves para saír a rúa.
Baixaron as escaleiras, outra vez, xa que o ascensor estaba derramado.
Abriu a porta e o frío bateulle na cara pero no lle importaba, porque sentíao
como unha caricia agarimosa e suave. O canciño ía diante dela e custáballe seguir
o seu paso aínda que lle daba enerxía e facíaa olvidar de aquilo que era case
como un pensamento único: Onde estaría a Uxía?. Sabía que fóra dura con ela
pero non lle quedara máis remedio. Ademais de avoa, era nai e pai, aínda que
ela non o pedira...pero non quería
perdela, e ¡Cousas da vida!, estábase a repetir a mesma historia. . O tren das e vinte pasaba
diante dela, e gustáballe pensar que ela era unha de eses pasaxeiros que tiñan
un lugar propio onde ir e que alguén a esperaba. Sen embargo, era ela que tiña sempre
que estar esperando. A súa vida foi e é un longo esperar: por un marido xa
acariciado noutros brazos, por unha filla que a despreciaba, e agora por unha
neta que tamén se afastaba dela, namentres seguía a esperar. Dirixiuse o
pequeno parque para se sentar nun banco, mentres Negrito estaba a xogar cunha
bolboreta e unha sirena sonaba ao lonxe.
No hay comentarios:
Publicar un comentario